“Vlonjatët janë ata që na kanë pritur më mirë dhe aty kënaqemi më shumë”. Ky është vlerësimi që dy kubistet-balerina bëjnë për Vlorë, qytetin ku punojnë më së shumti k%to ditë të nxehta vere.
Ana dhe Ilda janë shumë te reja. Ana ka një trup balerine, Ilda, më afër asaj çka njerëzit kanë ndërmend kur thonë kubiste. “E megjithatë, ne nuk jemi si kubistet jashtë Shqipërisë”, – thonë ato me nxitim që në fillim të bisedës, – sepse “ato jashtë, zhvishen”.
Ato thjesht kërcejnë. Plotësojnë njëra tjetrën duke folur: “Ne jemi pjesë plotësuese e shfaqjes, nuk jemi shfaqja vetë, ama këtu te ne nëse ti heq vetëm xhaketën, njerëzit të vënë vulën”.
U mjafton një vështrim të kuptohen me njëra-tjetrën. Janë shoqe që kur kanë qenë 2 vjeçe…
Vajza, kur keni filluar të kërceni nëpër lokale nate?
Ilda: Unë kam filluar me videoklipe. Më pas fillova të kërceja në lokale nate, në Vlorë. Kam filluar para tre vjetësh dhe vijoj.
Ana: Unë kam filluar vjet faktikisht. Në fillim nuk më pëlqente. Kur i shikoja vajzat e tjera që kërcenin, thosha; uuu, unë të kërcej si ato? Kurrë! Vitin e kaluar Ilda që më mbushi mendjen që ta provoja. Pas asaj më pëlqeu vërtetë shumë dhe fillova.
Pse ky profesion? Çfarë ju tërheq tek kjo që bëni?
Ana (është gjithnjë e para në përgjigje): E para e punës, unë ndihem mirë me veten. Unë vazhdoj shkollën e baletit, e cila të jep një profesion të mirëfilltë. Por nuk ke të ardhme, sepse pas shkollës do të përfundosh në Teatrin e Operas dhe aty nuk ke vend për të kërcyer. Sepse ka balerina më të vjetra që vazhdojnë ende të punojnë. Në disko ke një kënaqësi tjetër se merr të ardhura, ndërsa në baletin klasik kjo nuk ndodh. Kur je sipër atij banaku vëren që të shohin njerëzit dhe kënaqen me ty. Ajo është kënaqësia më e madhe. Për më tepër ka njerëz që vijnë në një lokal vetëm se jemi ne. Thonë “hajde shkojmë atje se ka kubiste, balerina”.
Ilda: E njëjta gjë është edhe për mua, kjo është e bukura që je më afër njerëzve, këtu kërcen sipas qejfit tënd.
Cila është ana negative?
Ana: Le të themi që është pak a shumë e njëjtë. Në baletin klasik ti je në skenë, nuk dëgjon asnjë koment, sepse publiku është larg. Kurse nëpër disko ti publikun e ke ngjitur. Dëgjon fjalë të mirë, por nuk të shpëtojnë as të këqijat. Për më tepër që këtu tek ne shumë njerëz nuk e kuptojnë punën që ke dhe shpesh flasin negativisht. Ka raste që më ka ndodhur të shikoj njerëz që të kënaqen me kërcimin tënd e pasi të kanë soditur mirë e mirë, të këpusin ndonjë shprehje: Ore, po ka familje kjo vajzë apo nuk ka? Dhe ti ndihesh keq, demoralizohesh.
Keni probleme me klientë të ndryshëm në lokal?
Ilda: Në lokal jemi të mbrojtura, pasi janë truprojat. Problemi është jashtë lokalit. Ka pasur raste që jemi ndier vërtetë keq.
Ana: Na ndodh. Një herë ishim me Ildën duke kërcyer, ajo në një banak dhe unë në tjetrin. Në këmbët e mia ishte një çift. Ai djali më shihte, e dashura e vet i mbyllte sytë dhe më fuste lekë te këpuca duke më thënë: Ik kërce nga banaku tjetër, ik. Gjëra të tilla ndodhin shpesh. Ose kur ishim në Velipojë. Ishte njëri që qante. Më kapi njërën këmbë dhe më thoshte: “Aman, ngrije njërën këmbë, të lutem”. Derisa i them, vetëm më lësho se do ta ngre unë këmbën.. Dhe pronarët jo ta merrnin dhe ta nxirrnin jashtë, por të gjithë qeshnin me veprimet e atij. Pastaj ka edhe raste të tjera. Njerëzit të “privatizojnë” direkt. Del dikush e ia këput: Atë bionden aty lart nuk e gëzon njeri, ajo është e imja .
Ju keni bërë shkollë baleti?
Ana: Po, unë jam në shkollë në vitin e katërt.
Ilda: Unë jo, jam në vitin e katërt në shkollën ekonomike. Kur doja unë të vazhdoja baletin, familja nuk e pa të arsyeshme, kështu që po e kompensoj tani në një formë tjetër.
Ju keni një koreografi, mbi të cilën kërceni?
Ilda: Joo, është stil i lirë. Ne kërcejmë sipas muzikës dhe si të na vijë. Por edhe të jesh kubiste ka artin e ekzibicionit, duhet të lagesh me ujë, të bësh spektakël, ky është shou i kubistëve.
Ju i ndiqni performancat e kubistëve të huaja?
Ana: Jo, ato janë tjetër gjë nga ne. Ato edhe zhvishen. Ndërsa këtu tek ne mjafton të heqësh xhaketën, vërshojnë epitetet e të tipit: A ka familje kjo vajzë…! (qesh sa herë që thotë këtë shprehje, të cilën e thekson herë pas here).
Sa paguheni në një natë?
Ana: Te 100-euroshi, por varet shumë nga lokali dhe vendi ku gjendet. Zonat më të shtrenjta janë Saranda dhe Vlora. Kemi shkuar dhe nëpër dasma, ku nusja ka dashur t’i bëjë surprizë dhëndrit dhe na kanë ftuar. Janë nuset ato që e kërkojnë. Atje kërcejmë vetëm 5 minuta. Sa e çojmë djalin që martohet nga tavolina dhe fillojmë ta zhveshim. Hiqet xhaketa, kollarja, zbërthejmë deri diku këmishën dhe pastaj…. ikim.
Familjet tuaja e kanë problem punën tuaj?
Ilda: Jo, mua nuk më kanë penguar për këtë. Ndoshta, pasi nuk më lanë të shkoja në shkollën e baletit dhe panë që kërcimi ishte diçka që unë e doja vërtet, më lanë të merrem me kërcimin në këtë lloj mënyre, si një formë kompensimi.
Ana: Jo, absolutisht. Janë ata që më shtynë të futesha në balet, ndërsa për kërcimet në lokale nate nuk e kanë problem.
Po shoqëria juaj çfarë thotë për punën tuaj?
Ana: Njerëzit që kemi miq i kemi balerin dhe balerina, kështu nuk e kemi problem këtë pjesë.
Ilda: Për mua s’është problem.
Po marrëdhëniet tuaja personale me djemtë?
Ana: Lidhja ime ka përfunduar.. Pikërisht për problemin e kërcimit. Dreqi ta hajë, ti me ke njohur mua me këtë profesion, unë nuk fillova kur të njoha ty..
Ilda: Jo! Nuk kam një lidhje aktualisht.
Keni kërcyer, në cilat lokale të bregdetit?
Ilda: Kemi kërcyer më së shumti në Vlorë, Sarandë. Velipoja ka filluar vjet.
Kush janë më të mirë?
Të dyja: Pa dyshim vlonjatët.
E keni menduar ndonjëherë që ky profesion nuk do të zgjasë shumë?
Ana: E kemi ditur këtë që në fillim dhe nuk mendojmë që ta vazhdojmë gjatë. Besoj që vitin tjetër do të shkëputem prej tij.
Ilda: Unë nuk pretendoj që kur të shkoj 25 vjeçe të jem ende kubiste. Drejtimi im është ekonomia, për të cilën po vazhdoj edhe shkollën. Kjo që po bëjmë tani është në radhë të parë argëtim dhe sigurisht punë me të ardhura të kënaqshme.
Bie telefoni. Ana ia kalon Ildës. Ajo është më e qetë dhe di të flasë: “Këtë fundjavë? Po, jemi të prenotuara diku tjetër. Duhet të flasim…
